Polynesië - Tatoeëren bij de Maori

Ta moko, of moko, traditionele Maoritatoeages, verschilden van de lichaamsversiering van andere Polynesische volken. De Maori sneden namelijk in de huid om littekens te maken. Veel Polynesische tatoeages waren afgeleid van de rechtlijnige, geometrische patronen die geschikt waren voor de Polynesische tatoeagekammen.
De Maori maakten kromme lijnen, gebaseerd op de spiraal. Maori tatoeages worden gekenmerkt door dikke lijnen en herhalingen van specifieke motieven. Met deze motieven werden ook hun andere kunstvormen versierd, zoals houtsneden en met de hand geweven stoffen. Op de gezichttatoeages zijn duidelijk twee spiraalpatronen te zien, die sterk lijken op het varenblad, een steeds terugkerend motief in de Maori kunst.

Een traditionele tatoeëerder, de tohunga-ta-moko, kon twee verschillende patronen aanbrengen: een patroon op basis van een gepigmenteerde lijn en een op basis van een donkere achtergrond met ongepigmenteerd patroon. Van oudsher volgden tatoeëerders zeer specifieke regels. Maar door de enorme culturele complexiteit van de vele stammen en volkeren in Nieuw-Zeeland, bestonden er veel lokale varianten. Er wordt echter wel aangenomen dat voor het tatoeëren een reeks voorgeschreven regels bestond. Tatoeages waren kenmerkend voor individuen, families, clans en stammen. De tatoeages volgden de contouren van het gezicht en versterken de natuurlijke uitdrukking ervan.
Ook tatoeages op andere lichaamsdelen, zoals de billen en dijen, volgden de natuurlijke contourlijnen. Op een goed uitgevoerde tatoeage kon de natuurlijke 'geografie' van de gezichtskenmerken worden afgelezen.

Alle mannen, behalve slaven en niet-krijgers, hadden tatoeages op het gezicht en meestal ook op andere lichaamsdelen. Een elegant getatoeëerd gezicht was een bron van trots voor de krijger. Het maakte hem sterk in de strijd en aantrekkelijk voor de vrouwen. Ook vrouwen droegen tatoeages, maar deze waren kleiner en minder talrijk dan bij de mannen. Omlijnde en zwart ingekleurde lippen waren een teken van schoonheid. Ook de kun werd getatoeëerd en soms werden op de wangen of het voorhoofd enkele lijnen of spiralen aangebracht.
Moko-ontwerpen bestonden uit een reeks traditionele elementen, die elk een naam hadden. Maorileiders konden hun gezichttagoeages exact natekenen gebruikten ze als handtekening.

polynesië - Tatoeëren op de Marquesaseilanden

De Marquesaseilanden werden rond 200 door Polynesische volkeren gekoloniseerd. Zij hadden het tatoeëren al sterk verfijnd. In de tweede helft van de achttiende eeuw werden de eilanden soms bezocht door ontdekkingsreizigers, handelaren en walvisvaarders die proviand wilden inslaan. Ze bleven er niet lang, maar soms bleven deserteurs en muiters langer aan wal, totdat zij met een ander schip meekonden.

Adam Johann von Krusensstern, een Duitse ontdekkingsreiziger in Russische dienst, kwam in 1804 op de eilanden aan en ontdekte dat er twee Europeanen woonden. Het waren een Fransman, Jean Baptiste Cabri, en een Engelsman, Edward Robarts. Beide mannen woonden al diverse jaren op de eilanden en waren traditioneel getatoeëerd. Von Krusenstern huurde ze in als gids en tolk. Voor Georg Heinrich von Langsdorff, de Duitse bioloog die Von Krusenstern vergezelde, vormden ze een bron van informatie bij het schrijven van het eerste verslag over de inheemse manier van leven.

Von Langsdorff was geïnteresseerd in de tatoeages op de Marquesaseilanden omdat ze veel uitgebreider waren dan op andere Zuidzee-eilanden. De meeste mannen waren volledig getatoeëerd met geometrische patronen, inclusief de handen, voeten en gezicht. W.G. Tilesius von Tilenau, de kunstenaar van de Russische expeditie, maakte de eerste tekeningen van getatoeëerde Marquesanen. Zijn tekeningen werden bijna een eeuw lang gereproduceerd en vormden een beeld van de authentieke tatoeages van de oude Marquesanen.

Willowdean Handy bestudeerde de tatoeagekunst van de Marquesanen en schreef rond 1930 drie boeken over haar avonturen: Tattooing in the Marquesas; Forever in the land of men en thunder from the sea. Daarnaast bundelde Handt de informatie die ze uit vraagstukken had verzameld.
Herman Melville legde op de Marquesaseilanden aan en gebruikte zijn kennis over de tatoeages in zijn beroemde boek Moby Dick.

Polynesië - Tatoeëren op Samoa

De eerste Europeanen die voet op Samoaanse bodem zetten, waren leden van een Franse expeditie uit 1787. Zij schreven over de bevolking: "Van de mannen zijn de dijen zodanig beschilderd of getatoeëerd dat ze gekleed lijken te zijn, terwijl ze bijna naakt waren."De missionarissen wilden het tatoeëren verbieden. Een missionaris schreef: "Tatoeëren behoort tot de werken der duisternis en is verboden daar waar men christendom omhelst." De Samoanen zagen het christendom echter al iets wat zij in aan hun cultuur konden toevoegen en niet als een vervanging ervan. Voor Jonge Samoaanse mannen was een tatoeage een overgangsrite.

Een niet-getatoeëerde jongeman werd nog als jonge gezien. Hij mocht niet trouwen of spreken in aanwezigheid van volwassen mannen en moest minderwaardig werk doen. Het feit dat hij soms de missiekerk bezocht, was geen reden om het tatoeëren op te geven.

Polynesië - Culturen in ontwikkeling

Rond het jaar 200 vestigden inwoners van Samoa en Tonga zich op de Marquesaseilanden. Dat is een groep van twaalf eilanden, 1900 km ten westen van Peru. In de daarop volgende duizend jaar ontwikkelde zich een van de ingewikkeldste polytheïstische culturen. De kunst en architectuur waren sterk ontwikkeld. De tatoeages, die in veel gevallen het hele lichaam bedekten, waren de ingewikkeldste in heel Polynesië. Rond het jaar 1000 hadden de Polynesische volden de meeste eilanden ten oosten van Samoa gekoloniseerd. Elke eilandengroep ontwikkelde zijn eigen culturele kenmerken, met uniek talen, mythen, kunstvormen en tatoeagestijlen.

De plantkundige Sir Joseph Banks was de eerste Europeaan die zich afvroeg waarom de Polynesiërs zich lieten tatoeëren. Toen hij in 1769 met kapitein Cook een bezoek bracht aan Tahiti, schreef hij: "het is moeilijk om te zeggen waarom men zich zulke pijn laat aandoen; geen enkele Indiaan (en ik heb het honderden gevraagd) kon me er ook maar een reden voor geven; wellicht is dit een vorm van bijgeloof. Ik kan geen andere reden bedenken voor een dergelijk absurde gewoonte."

Cooks bemanningsleden behoorde tot de eerste Europeanen met een Polynesische tatoeage. Deze gewoonte werd al snel populair onder de Britse marine. Zeelui leerden de techniek van de Polynesische kunstenaars en oefende aan boord. Later openden ze tatoeagewinkels in Europese havensteden.

Contacten met Europeanen en de toestroom van missionarissen eisten een zware tol van de culturele praktijken in Polynesië. Zo verbood keizer Pomari II van Tahiti in 1817 alle traditionele tatoeages, toen hij zich tot het katholicisme bekeerde. Ook Hawaii was een eiland waar veel oorspronkelijke tatoeageontwerpen en betekenissen ervan verloren zijn gegaan.

Polynesië - Oude traditie

In tonga en Samoa Ontwikkelde de Polynesische tatoeage zich tot een verfijnde kunst. Volgens de overlevering was deze kunstvorm overgebracht door twee zussen, die vanuit Fiji naar Samoa zwommen. Terwijl ze zwommen zongen ze tatoeëringsgezangen, maar tijdens de lange reis werden ze moe en raakten ze in de war. Tegen de tijd dat ze Samoa bereikten, werden in hun gezangen de mannen zwaar en de vrouwen licht getatoeëerd terwijl dat voorheen precies andersom was.

Krijgers op Tonga waren van hun middel tot de knieën getatoeëerd met een reeks geometrische patronen. Deze bestonden uit driehoeken, banden en zwarte delen. De tatoeages werden gezet door priesters. Zij hadden een lange training ondergaan en leefden het tatoeëren volgens strenge rituelen. Tonganen hechtten een sociaal en cultureel belang aan de tatoeage.

In het oude Samoa speelde het tatoeëren een belangrijke rol bij religieuze rituelen en oorlogsvoering. De tatoeëerder nam een erfelijke voorkeurspositie in. Hij tatoeëerde groepjes van zes tot acht jonge mannen tegelijk en de ceremonie werd door vrienden en familie bijgewoond. De Samoaanse krijgstatoeage begon bij de taille en liep tot iets onder de knie. Ook Samoaanse vrouwen werden getatoeëerd, maar dit bleef beperkt tot enkele delicate, bloemachtige geometrische patronen op de handen en het onderlichaam.

Thailand - Traditionele tattoo motieven

Er zijn honderden traditionele Thaise ontwerpen, voornamelijk dieren. De tijger is daarbij het populairst. Fit krachtige motief wordt meestal op de onderrug gezet. Wie een tijger kiest, kiest voor de tijgerziel: deze ziel zal je leven beheersen. In 2004 liet Angelina Jolie zich door de meestertatoeëerder Ajarn Noo Kanphai een klassieke tijger aanmeten.

De populairste Thaise tatoeages zijn afbeeldingen van boeddhistische goden of tempels. Vaak is de tatoeage geen herkenbare afbeelding, maar een gebed in Thais schrift. Soms is het een yantra, een patroon dat minder beeldend is dan een tijger en uit stippen bestaat.

Er zijn tal van Thaise tatoeages die gelukt, rijkdom en zegeningen aantrekken en bovendien bescherming bieden tegen kwade geesten. De populairste is de traditionele Boeddha tatoeage. Deze bestaat meestal uit geometrische patronen met afbeeldingen van Boeddha, bodhisattva's, de lotus of een ander boeddhistisch symbool. De Thai kennen ook een tatoeage met hindoeïstische goden en godheden, zoals Brahma, de Boeddha met vier gezichten, Hanuman de aapgod, de heilige arend, de hemelse hond, de Thaise dhramakoning en een godin van rijkdom. Deze imposante wezens jagen de meeste kwade geesten snel weg.

Voor je geluk, rijkdom en zegeningen kun je ook een keuze maken uit typische Thaise figuren, zoals de tijger of de draak, de feniks, de leeuw, luipaard of slang. Deze dieren zijn heilig en brengen geluk. Een tatoeage ervan is pas compleet als ze versierd is met geschikte mantra's en yantra's en is aangebracht door een monnik die een soetra zingt. Er bestaat zelfs een speciale tatoeage om je intermenselijke vaardigheden te verbeteren, sha li ka, een vogel met een gouden tong. Deze zou het zelfvertrouwen en spreekvaardigheid verbeteren. Hopelijk werkt het, want de tatoeage staat op een zeer gevoelige plek: de tong.
Iets minder pijnlijk is de tatoeages die op het achterhoofd worden gezet, de yuan shen guan ding. Deze vult je hoofd met zegeningen voor de ziel. Hoe dichter een tatoeage bij het hoofd staat, hoe groter de kracht ervan. In het hoofd huist namelijk de ziel.

Thailand - Spirituele tatoeages

Niet alleen de tatoeages geven kracht, maar ook de bijbehorende gebeden. De monniken zingen de gebeden. De monniken zingen de gebeden terwijl de lange tatoeageinstrumenten hun werk doen. Met de vingers van de ene hand leiden ze de naald, waarbij ze het puntje vasthouden alsof het een biljartkeu is. Met de andere hand wordt de naald op en neer bewogen. De pols van de monnik beweegt razendsnel terwijl hij de huid twee of drie keer per seconde met de naald bewerkt.
De rijen van de puntjes in de huid ijken wel een geborduurd kleed. De met de hand gezette tatoeages doen pijn, maar daar staat tegenover dat de drager na afloop onoverwinnelijk is.

Er bestaat nog een andere techniek waarbij de huid met een naald wordt ingeprikt, waarna er inkt in de wond wordt gewreven. Met een gebed verkrijgt het teken spirituele kracht. De kunst van de spirituele tatoeages is eeuwenoud en net als de klassieke Japanse meestertatoeëerders ondergaan de Thaise monniken een lange training. Zo ontdekken ze hun mystieke innerlijk, waar ze niet worden afgeleid. De tatoeëerder kan alleen vanuit de stille plek zijn gedachte, lichaam en ziel zodanig op elkaar afstemmen, dat hij het tatoeagewonder kan verrichten.
Niet alleen moet een monnik de geschikte soetra opzegegn, hij moet ook in zijn hart verschoond zijn van eigenbelang en egoïsme. Pas dan is de tatoeage een puur ontwerp dat de gebeden van de drager kan verhoren. Thaise tatoeëerders waarschuwen wel dat gewone siertatoeages de drager niet kunnen beschermen met moderne, elektrische apparaten, door tatoeëerders die er volgens traditionalisten maar weinig echt gevoel voor hebben. Daarom ontbreekt het deze tatoeages aan zeggingkracht en integriteit. Dergelijke tatoeages kunnen niet dienen als beschermend amulet of als geluksteken voor de drager.

Thailand - Algemeen

Thailand is het enige land ter wereld waar jaarlijks een religieus feest aan tatoeages wordt gewijd. Eenmaal per jaar trekken duizenden tatoeageliefhebbers uit de hele wereld naar Wat Bang Phra, ook wel de Tempel van de Vliegende Tijger genoemd. Ze brengen wierook mee als cadeau voor de tatoeagemeester.
De tempel ligt op 50 km afstand van Bangkok. De tientallen zwaar getatoeëerde boeddhistische monniken van de tempel zijn ware meestertatoeëerders. De Thaise tatoeage heeft een sterke spirituele of voor sommige bijgelovige betekenis. Bescherming, geluk en zegeningen van daarboven, dat is wat de volgelingen zoeken. De meeste bezoekers zijn al zwaar getatoeëerd en willen hier alleen maar hun tatoeages laten opladen door een zegening van de boeddhistische monniken. Vaak bereiken volgelingen door hun gezang een verhoogde staat van bewustzijn en lijken ze wel in trance.
Al van oudsher laten Thaise soldaten deze beschermende tatoeages, sak yant genaamd, aanbrengen. Men gelooft zelfs dat de juiste tatoeage door de beste meestertatoeëerder een kogel kan tegen houden.

Borneo - Technieken

De gebruikte instrumenten zijn eenvoudig en bestaan uit twee of drie prikkers en een ijzeren slagpin, die in houten kistje wordt bewaard. De houten prikkers heeft een kort, puntig uiteinde dat in een rechte hoek aan de steel zit. Aan het einde puntjes is een klompje hars bevestigd, waarin drie of vier korte naalden zijn gestoken. De slagpin is een korte, met ijzer beklede stok. Om de helft ervan is touw gedraaid. Het pigment is een mengsel van roet, water en suikerrietsap en wordt bewaard in een ondiepe kom. Het beste roet is volgens de overlevering afkomstig van de bodem van een metalen kookpot.

De ontwerpen worden in hoogreliëf in houten blokken gekerfd. Deze worden bestreken met de inkt en tegen het lichaam gedrukt. Zo ontstaat een afdruk van het ontwerp. De te tatoeëren persoon ligt op de grond. De tatoeëerder en een assistent zitten er gehurkt naast. De tatoeëerder doopt een stukje vezel van de suikerpalm in het pigment en drukt dit tegen het tatoeëren lichaamsdeel. Zo zet zij het patroon van de rijen of banden uit. De tatoeëerder of assistent rekt de huid op met haar voeten. Ze doopt een prikker in het pigment en tikt met de slagpin op het handvat. Zo werkt ze het patroon af langs een lijn. Het is een pijnlijke operatie en er is geen ontsmettend middel: een nieuwe tatoeage gaat vaak zweren.

Borneo - Vrouwen en meisjes

Tatoeages voor de vrouwen bestonden uit ingewikkelde seriële ontwerpen over de hele onderarm, handrug, dijen tot onder de knieën en wreef. Het tatoeëren van een meisje uit de stam duurt vier jaar. Op tienjarige leeftijd werden bij een meisje de vingers en de wreef getatoeëerd. Een jaar later werden de onderarmen voltooid. Het jaar daarop volgden de dijen en in het derde of vierde jaar moest de hele versiering zijn voltooid. De tatoeages waren klaar voordat het meisje zwanger werd. Het was ongepast om een vrouw te tatoeëren nadat ze moeder was geworden. Alle Kajanvrouwen lieten zich tatoeëren. Ze geloofden dat de afbeeldingen in het hiernamaals als fakkel zouden dienen. Het zijn altijd de vrouwen die de tatoeages zetten, maar de mannen snijden de patronen uit de op houtblokken.

Borneo - Mannen

Koppensnellen en tatoeëren waren nauw verbonden met het magische, rituele en sociale leven van veel stammen in deze streek. De handtatoeage was bij leven een statussymbool en had tevens een belangrijke functie na de dood. Terwijl de ziel ronddwaalde op zoek naar de Dodenrivier, verlichtte de handtatoeage de duisternis.
Tatoeëren, piercen en andere traditionele Dajakkunsten zijn eeuwenoud. Veel traditionele tatoeageontwerpen lijken op decoratieve motieven die gevonden worden op Bali en Java. In heel Polynesië worden soortgelijke instrumenten en technieken gebruikt als bij de Dajaks. Dat duidt erop dat reizigers uit de steentijd hun kennis over het gehele gebied verspreidden.

Als een lid van de Kayan op Sarawak het hoofd van de vijand had buitgemaakt, werd de rug van zijn hand en vingers getatoeëerd. Als hij slechts een kleine rol bij de moordpartij had gespeeld, werd er maar één vinger getatoeëerd, meestal de duim. Langs de rivier de Mendalan werden helden van de Kayan alleen op hun linkerduim getatoeëerd en bleven de polsen en vingers onversierd. Dijversieringen waren voorbehouden aan koppensnellende helden.

Borneo tattoo cultuur - algemeen

Borneo is een van de weinige plaatsen op aarde waar nog traditionele tatoeages worden gezet. De Polynesische tatoeages leidden door de reizen van kapitein Cook en zijn bemanning in de achttiende eeuw in het Westen tot een opleving van het tatoeëren. Toch zijn de ontwerpen van de hedendaagse tribaltatoeages, grote zwarte grafische patronen, geworteld in de inheemse tatoeages van diverse etnische groepen op het eiland Borneo. Traditionele tribaltatoeages bestaan uit grote afbeeldingen van honden, schorpioenen, krabben en vele andere symbolen. Ze zijn in krulpatronen met elkaar verstrengeld en bedekken een groot deel van de armen, benen en romp.

Uit archeologische vondsten blijkt dat er al minstens 40.000 jaar geleden voorouders van sommige huidige stammen op Borneo woonden. Het is niet te zeggen hoelang de Dajak al tatoeages gebruiken, maar tatoeëren heeft altijd nauw samengehangen met animisme, de godsdienst die aan alle dingen een ziel toekent, en het koppensnellen. Tatoeages vertelden het verhaal van iemands leven. Ze duidden op hun prestaties en daden op het slagveld en dienden als amulet dat bescherming bood tegen geesten en tegenslagen. De naam 'Dajak"is van toepassing op de inheemse stammen, zoals de Iban, Kayan en Kenyah.

Japan - Moderne tijd

In 1936 brak de oorlog met China uit en werden bijna alle Japanse mannen opgeroepen voor het leger. Maar mannen met een tatoeage werden niet geroepen. Zij zouden te opstandig zijn. Na de Tweede Wereldoorlog liberaliseerde generaal MacArthur de Japanse wetten. Tatoeëren werd weer legaal, maar vond wel plaats op verborgen plaatsen. Tatoeëerders werkten alleen op afspraak. Die traditie duurt nu nog voort.
In het moderne Japan worden zichtbare tatoeages nog altijd niet geaccepteerd. Tatoeages zouden voorbehoud zijn aan de lagere klassen en bendeleden. Deze houding veranderd echter echter snel. Toch wordt in hotels en bars klanten met zichtbare tatoeages soms de toegang geweigerd.

Japan - Traditionele ontwerpen

Traditionele Japanse tatoeages zijn anders dan westerse tatoeages. Ze bestaan uit een enkel groot ontwerp dat de rug bedekt en doorloopt op de armen, benen en borst. In dat ontwerp wordt veel tijd, geld en energie gestoken. De oorspronkelijke ontwerpen werden gecreëerd door houtblokkunstenaars. De meestertatoeëeerders vereenvoudigden deze ontwerpen zodat ze geschikt waren als tatoeage, maar ontwerpen zodat ze geschikt waren als tatoeage, maar ontwierpen de afbeelding niet zelf. In de negentiende eeuw werkten een kunstenaar en een tatoeëerder altijd samen. De kunstenaar schilderde de afbeelding met penseel op de huid en de tatoeëerder kopieerde die.

Japan - Meestertatoeëerders

In 1867 werd de laatste shogun van de Tokugawa0shoguns afgezet en keerde de keizer terug op zijn troon. De wetten tegen het tatoeëren weden streng nageleefd. De nieuwe heersers vreesden dat westerlingen dit barbaars en belachelijk zouden vinden. Vreemd genoeg was het echter niet verboden om buitenlanders te tatoeëren. Meestertatoeëerders begonnen studio;s in Yokohama en hadden buitenlandse matrozen als klant. Zij waren zo vaardig, dat buitenlandse koningen en keizers naar Japan kwamen om zich te laten tatoeëren.

De Japanse meesters bleven daarnaast ook illegaal Japanse klanten tatoeëren. De tatoeëerder werd in Japan gezien als een zeer vaardige vakman. Hij moest een zware stage doorlopen van vijf jaar bij zijn meester wonen. Hij werd Horimono genoemd. Dit ten onderscheid van de houtbloksnijders, die hor heetten, oftewel snijders. Een belangrijke vaardigheid die tijdens de stage werd opgedaan, was het leren van de betekenis van traditionele ontwerpen. De klassieke Japanse tatoeages bestonden uit ontwerpen van legendarische helden en religieuze motieven. Deze werden gecombineerd met bepaalde symbolische dieren en bloemen, tegen een achtergrond van golven, wolken en bliksemschichten. aan de ontwerpen lag een uitgebreid systeem van symbolen ten grondslag. Deze combineerden de principes van yin en yang, het gebruik van negatieve ruimte, een esthetische waardering voor de lijnen van het menselijk lichaam en de kunst van het verhalen vertellen door middel van specifieke afbeeldingen. Op die manier leek uit de tatoeages het karakter van het individu. Een ongetrainde tatoeëerder zou wellicht vergeten hoe belangrijk het was om alle vier de seizoenen af te beelden. Ook een afbeelding van een slang en kersenbloesem getuigde van een gebrek aan kennis (slangen houden een winterslaap als de kersenbloesem bloeit.)

Japan - Verboden maar niet vergeten

Begin zevende eeuw had Japan grotendeels de Chinese cultuur en gewoontes aangenomen. Daardoor raakten tatoeages officieel uit de gratie. Tatoeëren werd taboe, een teken verschoppelingen en criminelen. Dragers van tatoeages werden verstoten en uit de familie en de gemeenschap verdreven. De eerste melding van tatoeëren van mensen als straf dateert uit het jaar 720. De keizer ontboot Hamako, Muraij van Azumi en zei: "Je was van plan een staatsgreep te plegen. Daar staat de doodstraf op. Ik zal je echter grote genade tonen en de doodstraf omzetten in een tatoeage."

De Ainu hanteerde echter een andere esthetische code. Dit volk woonde op Hokkaido, het noordelijskte eilan van Japan. De meisjes van het volk werden op hun lippen, benen, armen en handen getatoeëerd, als teken van schoonheid. Vandaag de dag wordt dit niet meer gedaan, maar tot rond 1980 konden oudere Ainuvrouwen nog hun tatoeages laten zien.

Vanaf de 17de eeuw werd er in Japan een algemeen geldende code van getatoeëerde criminelen en verschoppelingen te identificeren. Bij verschoppelingen werd er een kruis getatoeëerd op de binnenkant van de onderarm, of een rechte lijn op de onder of bovenarm. Criminele werden voorzien van diverse symbolen, die de plaatsen aangaven waar de misdrijven hadden plaatsgevonden. In een bepaalde streek werd bij criminelen het pictogram hond op het voorhoofd getatoeëerd. Andere tekens waren patronen van lijnen, krijsen, dubbele lijnen en cirkels. Getatoeëerd worden, was een straf voor zware criminele. Personen met tatoeages werden door hun familie verstoten en mochten niet deelnemen aan het gemeenschapsleven. Voor Japanners stonden tatoeages gelijk aan zware straffen. Tegen het einde van de zeventiende eeuw was de tatoeages grotendeels vervangen door andere straffen en kwam het decoratieve tatoeëren in opkomst. Deze praktijk was illegaal, maar was populair onder de criminelen. Zij veranderden hun tekenen van criminelen in iets moois. Tatoeages werden ook populair onder de brandweermannen, die watersymbolen gebruikten bij hun gevaarlijke werk. Daarmee werd een verband gelegd tussen mannelijke eigenschappen esthetische tekens.

Halverwege de achttiende eeuw stimuleerde een populaire Chinese roman, Suikoden, de populariteit van het tatoeëren. In het boek kwamen diverse zwaar getatoeëerde helden voor. De Japanse versie van Suikoden was geïllustreerd door diverse kunstenaars, Zij creëerden stuk voor stuk prenten met nieuwe interpretaties van de tatoeages uit de roman.
In de achttiende eeuw bloeide de siertatoeage als onderdeel van de populaire cultuur in Edo, zoals Tokyo toen heette. Aan het begin van die eeuw werd de Japanse blokdrukkunst ontwikkeld, ook wel ukiyo-e genoemd. Uitgevers hadden illustraties nodig voor romans, en theaters wilden advertenties drukken voor toneelstukken. De ontwikkeling van de blokdruk loopt parallel met die van de tatoeage en had er ook een grote invloed op. Ondanks het verbod bleven tatoeages populair, vooral onder de leden van de Yakuza. Dat waren criminele bendes, bestaande uit boeven, arme boeren en arbeiders die naar Edo waren getrokken in de hoop op een beter leven. Tatoeëren was pijnlijk en was daarom volgens de Yakuza een teken van moed. Het was van permanente aard en dus het bewijs van levenslange trouw aan dr groep. Het was illegaal, en dus waren zij voor altijd gebrandmerkt als crimineel.

Japanse tattoo cultuur - algemeen

De eerste bewijzen van Japanse tatoeages zijn te zien kleifiguren uit graftombes. De beeldjes waren zevenduizend jaar oud. De gezichten waren beschilderd met tekens en lijnen, die een sociale status symboliseerden en bescherming boden tegen boze geesten. In Chinese teksten uit de derde eeuw wordt verteld over Japanse jongens en mannen die hun lichaam en gezicht met tatoeages hadden versieren. Ook wordt beschreven hoe Japanse vissers hun lichaam beschilderde als bescherming tegen grote vissen, wanneer zij naar schelpen doken.

Nazorg bij tatoeages

Een nieuwe tatoeage is een wond en moet zodanig worden verzorgd.

• Het beste is om het folie 24 uur te laten zitten.
• Was de tatoeage 2 keer per dat met warm water en zeep. Dep het gebied, zonder te wrijven
• En houdt minimaal een dikke week vettig. Zorg ervoor dat de tatoeage heelt zonder kosten. Laat hem daarom niet uitdrogen.
  
• Laat geen kledingbandjes of riemen erlangs schuren
• Laat een tatoeage de eerste tijd niet door en door nat worden. Douche kan natuurlijk wel gewoon, maar geen half uur. En vermijd ook zwembaden.
• De huid gaat bij elke nieuwe tatoeage vervellen. Krab de korst er niet af, hoe erg het ook jeukt, NIET KRABBEN.
• Vermijd de zon. De zon is een nucleaire stookoven, die ons constant met straling bestookt. Zonnebrandcreme is de beste manier om je tatoeage tegen de zon en natuurlijk ook de rest van de huid. Je zult het verschil zien tussen een tatoeage die vaak is blootgesteld aan zon, en ene die niet vaak is blootgesteld aan zon.
  

Arcering

Zodra de uitlijning klaar is, wordt de huid schoongemaakt en de schaduw aangebracht. Voor het aanbrengen van kleurgradaties, verdunt de tatoeëerder de inkt. Dat gebeurt soms wel met 20 tot 30 delen water op één inkt deel. Bij het aanbrengen van de kleur gaat de tatoeëerder zorgvuldig te werk. Zo ontstaat er een gelijkmatige dekking zonder dat er stukjes worden overgeslagen. De tatoeëerder werkt meestal op basis van de kleurencirkel, van licht naar donker.

Uitlijnen

De eerste stap in het tatoeage proces is het uitlijnen. De tatoeëerder besmeert het stencil met vaseline. Daardoor kan zijn gehandschoende hand gemakkelijk over de huid glijden en wordt de huid iets zachter. Dan werkt hij in één richting over het gestencilde tatoeageontwerp. Tijdens het uitlijnen verwijdert de tatoeëerder overmatige inkt en bloed met een tissue. Uitlijnen gebeurt meestal met uitlijnnaalden of rond liners.

Voorbereiding tatoeage

Zorg ervoor dat je voorafgaand aan je afspraak goed gegeten hebt en voldoende water hebt gedronken. Je mag niet drinken zijn. Is dat wel het geval, dan wordt de afspraak afgezegd. Een tatoeage laten zetten kan inderdaad pijn doen, maar ook weer niet zoveel dat je een verdoving nodig hebt. Je moet de pijn beschouwen als een integraal onderdeel van je persoonlijke overgangsrite.
Allereerst bereidt de tatoeëerder je voor op de tatoeage. Hij scheert de te tatoeëren plek en ontsmet de huid met isopropyalcohol. Meestal maakt de tatoeëerder dan een stencil van je tatoeage. Op dat moment kun je nog samen met hem de exacte plaats bepalen. Dit is je laatste kans om te vragen of de afbeelding ietsjes naar links of een beetje meer naar boven kan worden gezet. Zegt het nu of zwijg voor goed!

De tatoeëerder trekt wegwerp handschoenen aan. Vervolgens pakt hij nieuwe gesteriliseerde naalden en een buis afkomstig uit verzegelde enveloppen uit een autoclaaf. Hij zet de tatoeëermachine in elkaar. Daarna schenkt hij verse inkt in nieuwe wegwerphouders. Het tatoeëren kan beginnen :)