In een online medisch woordenboek wordt de tatoeage gedefinieerd als "de permanente inbrenging van inkt of een andere pigmenten onder de huid met een scherp instrument".De huid is een complexe structuur van drie lagen: de epidermis, de dermis en een onderhuidse structuur, de subcutis, die de huid en de spieren aan de botten bevestigd. De buitenste laag van de epidermis bestaat uit dode cellen. In een gezond lichaam wordt deze laag maandelijks vervangen. Dat is een hele prestatie, want de gemiddelde mens heeft 1,85 vierkante meter huid.
Een tatoeage verdwijnt niet na een maand, maar blijft permanent aanwezig als deze correct is gezet. Er worden namelijk pigmentdeeltjes onder de epidermis ingebracht, in de huidlaag tussen de epidermis en de dermis. Deze huidlaag bevat talloze bloedvaten, zenuwen, haarzakjes en lymfevaten. Daartussen in liggen de pigmentdeeltjes vast.
Pigmentdeeltjes zijn vreemde lichamen. Indien mogelijk, zou het menselijk lichaam ze meteen afvoeren. Zodra een tatoeërnaald door de huid dring, wordt het afweersysteem van het lichaam in werking gesteld. Een tatoeage is een wond en door de aanwezigheid van vreemd materiaal komen de lymfocyten of witte bloedcellen ter plekke in actie. De lymfocyten verwijderen kleine deeltjes pigment. Maar voor de enorme pigmentdelen die de lymfocyten niet aankunnen, moet het lichaam sterker geschut inzetten. Wanneer zich te grote deeltjes in het lichaam bevinden, treedt er een andere soort witte bloedcellen in werking. Deze macrofagen vernietigen het deeltje.
Maar als pigment niet organisch en niet giftig is, begint de macrofaag een proces dat leidt tot de vorming van littekenweefsel rond het deeltje. Hierdoor wordt het op zijn plaats verankerd. Daar blijft het deeltje zitten, onuitwisbaar en permanent. Als het afweersysteem echter vastelt dat het deeltje organisch of giftig is, leidt dat tot een infectie of een poging om deeltjes uit het lichaam te verwijderen en verdere schade te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten